همشهری آنلاین _ سحر جعفریان: « «علی‌اکبر تبریزی» ۳۴ ساله، معلول جسمی_حرکتی از ناحیه پا است که اکنون به مدد عینیت بخشیدن به همان جمله معروف و کلیشه‌ای، «شاعر و نویسنده» محله لقب گرفته است. این نویسنده هم‌محله‌ای و با انگیزه کتاب «نقطه امید» و مجموعه اشعار «راز گل سرخ»، «خزان طلایی» و «سرو رو به باد» را به چاپ رسانده است و روزهای قرنطینه خانگی را با نگارش کتاب سپری می‌کند. به بهانه تقدیر و گرامی‌داشت روز «معلول» چند ساعتی را مهمان این هم‌محله‌ای هنرمند می‌شویم.
- از تئاتر تا موسیقی و نویسندگی
علی‌اکبر تبریزی از آذرماه ۱۳۶۴ به سبب تولد پیش از موعد با معلولیت جسمی، دست و پنجه نرم می‌کند. ۵ سالش بود که تفاوت‌هایش با هم‌سن و سال‌هایش را به خوبی درک کرد. گوشه‌گیری‌ها و کم‌حرفی‌هایش بهانه‌ای برای کج خلقی‌هایش شد و تلاش‌های پدر و مادر نیز اغلب برای روحیه بخشی به او بی‌نتیجه می‌ماند. مدرسه رفتن را دوست داشت اما بدرفتاری‌ها و بی‌حوصلگی‌های برخی معلمان او را از تحصیل منصرف کرد. تبریزی با مرور خاطراتش می‌گوید: «سال پنجم ابتدایی بودم که دیگر نتوانستم محیط مدرسه‌مان را تحمل کنم.
برخی از معلم‌ها مدام سرمان داد و فریاد می‌کردند یا با هدف ایجاد انگیزه رفتاری با ما می‌کردند که خوب نبود. همان سال ترک تحصیل کردم. البته اشتباه بزرگی بود اما اکنون به فکر جبرانش هستم. مدتی بعد از آن خود را با کلاس‌های مختلف از تئاتر درمانی گرفته تا موسیقی درمانی سرگرم کردم. دوره بازیگری حرفه‌ای را در آموزشگاه‌های معتبری گذراندم و سال‌ها در کانون «تئاتر انجمن معلولان تهران» با دوستانم مشغول هنرنمایی شدم. همزمان علاقه‌ام به کتاب و کتابخوانی موجب شد تا رویای نویسندگی را در سر بپرورانم. رویایی که اینک برای من بسیار لذت‌بخش است و احساس می‌کنم با آن هزاران بار برخلاف همه محدودیت‌ها و کاستی‌ها می‌توانم زندگی کنم.»
- وقتی «نقطه امید» را نوشتم
این نویسنده هم‌محله‌ای ادامه می‌دهد: «نخستین کتابم با نام نقطه امید را که نوشتم، وضعیت مالی مساعدی برای انتشارش نداشتم. برای همین یکی از دوستانم لطف کرد و اسپانسر شد. کتاب به چاپ رسید و من انگار همه عزت نفس و غرور پایمال شده سال‌های گذشته‌ام را دوباره به دست آوردم. ساعت‌های مطالعه‌ام را افزایش دادم و با فعالان حوزه ادب و فرهنگ بیشتر هم‌کلام شدم تا اثر بعدی خود را پرمحتواتر خلق کنم. در حال حاضر، روی مجموعه اشعارم تمرکز کرده‌ام. مطالعه و نوشتن، سبک زندگی من را تغییر داد و اکنون بیشتر از پیش برای مطالعه دنبال کنج و عزلت هستم نه از سر افسردگی. از سویی چون در تکلم هم کمی مشکل دارم خیلی‌ها هم‌صحبتی با من را انتخاب نمی‌کنند.
اینها همه سبب شد تا بیشتر به فکر نوشتن باشم. اکنون تقریباً همه تنهایی‌های من را کتاب و قلم پر می‌کنند. دلم می‌خواهد در کتاب‌هایم از مهم‌ترین نیاز معلولان یعنی توجه و پشتیبانی بنویسم. این نوع از نیاز برای ما مانند هوا می‌ماند برای زنده ماندن. وگرنه که باقی کمک‌ها از عهده ربات‌ها نیز برمی‌آید.»
- بهسازی معابر و بوستان‌ها برای تردد افراد کم‌توان
روند بهسازی و مناسب‌سازی فضاهای شهری ویژه معلولان در منطقه ۹ با سرعت قابل قبولی پیش می‌رود. این مطلب را «علی حیدری»، معاون حمل‌ونقل و ترافیک شهردار منطقه، بیان می‌کند و می‌گوید: «از جمله اقدامات منطقه ویژه معلولان، ساخت بیش از ۶ هزارمترمربع مسیر بهسازی شده، نصب ۵۰ تابلو پارک حاشیه‌ای ویژه معلولان، ترسیم ۳۰ شابلون محل توقف خودرو توانیابان، مناسب‌سازی محیط ۱۰ بوستان و پاتوق محلی، ایجاد ۵۰ رمپ ورودی و خروجی در ایستگاه‌های اتوبوس و تاکسی و مراکز پر تردد و حذف موانع فیزیکی از مسیرهای عبوری است. در حوزه فرهنگ و هنر نیز برگزاری تورهای گردشگری، کارگاه‌های آموزشی مهارت‌های زندگی، جلسات خلاق شو، کلاس‌های هنری و کارآفرینی و برپایی جشنواره‌ها و بازارچه‌های اشتغالزایی ویژه معلولان که البته در روزهای کرونایی، همگی به‌صورت مجازی و آنلاین پیگیری می‌شوند.»
- شهر، دوستدار ما نیست
تبریزی همچنین از حمایت‌ها و امکانات ویژه معلولان می‌گوید: «واقعیت این است که شهرمان برای زندگی معلولان اصلاً مناسب نیست. یک‌متر از پیاده‌رویی را بهسازی می‌کنند یا مقابل در ورودی یکی دو اداره را رمپ مخصوص تردد معلولان می‌گذارند و بعد می‌گویند این شهر برای معلولان زیست‌پذیر شده‌است. شهری که هنوز چاله‌هایش برای شهروندان با سلامت کامل، دردسرساز است، چگونه دوستدار من و امثال من است؟ شهری که کانون‌های معلولانش در مقیاس محلی، شهری و کشوری بودجه‌های ضعیف دارند و نبود زیرساخت‌های لازم را بهانه تعطیلی بسیاری از برنامه‌ها و طرح‌های توانیابان می‌کنند، چگونه می‌توانند پاسخگوی نیازهای ما باشند؟ ما هنوز برای رفت و آمدهایمان مشکل داریم چه برسد به اشتغال و ازدواج که گاهی برایمان آرزوهای دور و محال به نظر می‌رسد.»
او می‌افزاید: «هر یک از معلولان می‌توانند با توجه به استعداد و پشتکاری که دارند یک ظرفیت مهم برای تولید و ارائه خدمات باشند. ظرفیتی که بر اقتصاد و فرهنگ اثرگذار است و باید از سوی مسئولان مورد توجه قرار گیرد. اینکه می‌گویند برای حدود ۸۰۰ هزار معلول تهرانی بودجه کافی نیست و با این بودجه اندک نمی‌شود سرانه‌های شهری و فرهنگی ویژه معلولان را افزایش داد، دردی از ما دوا نمی‌کند. آمار قابل توجه تعداد معلولان پایتخت به بودجه و دلسوزی بیشتری نیاز دارد. نیازی که واضح است تاکنون مطالبه‌گری مناسب آن، از سوی بیش از ۱۵۰ انجمن و مؤسسه آموزشی و حمایتی ویژه معلولان به خوبی صورت نگرفته است. باور کنید این روزها که «کرونا» و قرنطینه افراد سالم را این‌گونه بی‌تاب کرده است، برای ما معلولان سخت‌تر می‌گذرد. چراکه تحمل محیط‌های بسته و تنگ با وجود محدودیت‌هایی که داریم به معنای واقعی دشوار است.»
امکانات معلولان منطقه ۹ به روایت آمار
۸ کانون معلولان در محله‌های منطقه فعال هستند.
۱۲۳ معلول و توانیاب در کانون‌های محلی معلولان فعالیت دارند.
۶۰ درصد از اعضای کانون‌های معلولان منطقه در گروه سنی ۱۵ تا ۳۰ قرار دارند.
۴۰ درصد از اعضای کانون‌های معلولان منطقه در عرصه فرهنگ و هنر به‌صورت پیشرفته درآمدزایی می‌کنند.
نظر شما